بستن پا یک روش سنتی چینی بود که شامل محکم بستن پاهای دختران جوان به منظور جلوگیری از رشد آنها انجام می‌شد که در نتیجه پاها تغییر شکل داده و به طور قابل توجهی کوچکتر از حد معمول می شدند.

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این رسم بیش از هزار سال از قرن دهم تا اوایل قرن بیستم انجام می شد و نماد زیبایی و موقعیت اجتماعی به شمار می رفت.

عمل بستن پا در سلسله سونگ (۹۶۰-۱۲۷۹) آغاز شد و در طول سلسله مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴) در میان خانواده های طبقه بالا رواج یافت. این رسم به ویژه در میان خانواده های ثروتمندی که می خواستند موقعیت و اعتبار خود را به نمایش بگذارند، محبوب بود، زیرا آن را نشانه ای از ثروت می دانستند. همچنین اعتقاد بر این بود که این عمل زنان را خواستنی تر می کند زیرا به عنوان نماد زیبایی و زنانگی در نظر گرفته می شد.

فرآیند بستن پا بسیار دردناک بود و اغلب منجر به مشکلات جدی سلامتی می شد. پاهای دختران جوان با بانداژ محکم بسته شده بود، انگشتان پا خم شده بودند و پاشنه پا به زور به سمت کف پا کشیده شده بود. با بزرگ شدن دختر، پابندها سفت شدند و باعث شکستن استخوان‌های پا و قوس آن شدند. این شکستگی منجر به تغییر شکل پاها و به طور قابل توجهی کوچکتر شدن آن‌ها می‌شد، به طوری که کف پا اغلب فقط ۷ تا ۸ سانتی‌متر طول دارد.

عمل بستن پا عواقب شدیدی برای سلامت زنان داشت. پاهای بد شکل راه رفتن را برای آنها دشوار می کرد و اغلب منجر به درد مزمن، عفونت و مشکل در ایستادن طولانی مدت می شد. این عمل همچنین تحرک زنان را محدود می کرد و کار یا شرکت در فعالیت های روزانه را برای آنها دشوار می کرد.

پای دختران بین چهار تا ده سالگی بسته بود. برای نرم شدن پاها از معجون گرم گیاهی و خونی استفاده می کردند. کندن ناخن های پا به توقف رشد کمک می‌کرد. به جز شست پا، انگشتان پا در کف پا فشرده شدند، جایی که در زیر پا پیچ خوردند و شکستند. سپس قوس پا به شدت شکسته شد تا پا با ساق هم تراز شود.

متن کامل این گزارش اینجا است.

۲۲۷۲۲۷