زمانی که «روبرتو مانچینی» پس از ناکامی تیم ملی ایتالیا در صعود به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، سکان هدایت آتزوری را به دست گرفت، در حضور خبرنگاران داخلی و خارجی یک وعده بسیار مهم داد؛ او به صراحت از ایجاد «تغییر» و «دگرگونی اوضاع» گفت و اکنون سه سال بعد از آن روز، مانچو به وعده‌اش جامه عمل و تحقق پوشانده است.

سپهر ستاری: از حالا به بعد، تاریخ از ماچینی به عنوان سرمربی تیم قهرمان یورو ۲۰۲۰ یاد خواهد آورد اما سهم مانچینی به مراتب فراتر از این عناوین و بحث‌هاست. روبرتو نگرش‌ها به تیم ملی ایتالیا را به چیزی تبدیل کرد که کمتر کسی ۳ سال پیش انتظارش را داشت؛ چیزی سرگرم‌کننده، شجاعانه، پویا، عاشق مالکیت و خواستن توپ و با ریسک‌پذیری بالا. وقتی شما از موفقیت در یک مقیاس بزرگ لذت برده باشید، این چرخش قطعاً رویدادی بزرگ برایتان محسوب خواهد شد.

این موضوع صرف نظر از نتیجه ضربات پنالتی در بازی فینال در ورزشگاه باشکوه «ومبلی» کاملاً درست است؛ ضربات پنالتی شاید آنطور که کلیشه‌ها می‌گویند یک لاتاری نباشد اما قطعاً فوتبال هم نیست. ضربات پنالتی یک رقابت کاملاً متفاوت است که نیاز به توانایی فنی، جرات، قدرتِ ذهنی و شاید کمی دیوانگی دارد اما به طور حتم در چارچوب قوانین ثابت فوتبال نمی‌گنجد. این را می‌گویم تا تاکید کنم قضاوت‌ها در خصوص مانچینی و حتی «گرت ساوتگیت» نباید صرفا براساس برتری در ضربات پنالتی دستخوش تغییر شود.

با این حال زمانی که بار سفر از خانه می‌بندید و برای فتح جام صدها کیلومتر دورتر فرود می‌آیید، همه چیز کمی شیرین‌تر می‌شود؛ به خصوص وقتی در خانه حریف‌تان بازی می‌کنید و جام را از آنها می‌گیرید! آن هم در شرایطی که با یک گل زود هنگام عقب افتاده‌اید، تعداد هوادارانتان یک‌پنجم رقیب است و یکی از بهترین بازیکنان خود در طول تورنمنت یعنی «لئوناردو اسپیناتزولا» را به دلیل مصدومیت در اختیار ندارید! ضمن اینکه نباید از یاد ببرید که چه بازیکنانی در وقت‌های اضافه در ترکیب آتزوری حضور داشتند؛ یک مهاجم نوک از تیمِ از سقوط فرار کرده تورینو (آندرا بلوتی)، دو بازیکن از تیم کوچک ساسوئولو (دومنیکو براردی و مانوئل لوکاتلی)، گزینه سوم دفاع چپ باشگاه چلسی (امرسون) و سومین وینگر تیم یوونتوس (فدریکو برناردسکی)! در طرف مقابل هم نفراتی همچون «جیدن سانچو» و «مارکوس رشفورد» ۱۱۹ دقیقه روی نیمکت نشستند و فقط برای ضربات پنالتی وارد میدان شدند. تعویض‌هایی که البته ساوتگیت در روزهای آینده باید در خصوص آن به رسانه‌های انگلیسی توضیح دهد.

بله؛ این ضربات پنالتی بود که مشخص کرد چه تیمی جام را به خانه می‌برد اما آنچه در ۱۲۰ دقیقه گذشت، نشان می‌دهد کدام مربی مچ طرف مقابل را به زمین زده؛ ۱۲۰ دقیقه‌ای که بدون شک کفه ترازو را به سمت سرمربی محبوب مردم سرزمین چکمه سنگین می‌کند.

مردانِ مانچینی در جریان یورو ۲۰۲۰، یکی از بهترین فوتبال‌ها را در بین همه تیم‌های حاضر ارائه دادند. علاوه بر این ایتالیا در همه دیدارهای خود – به استثنای مسابقه با اسپانیا -عملکرد بهتری از رقبای خود به نمایش گذاشت. در جدال پایانی هم داستان مطابق برخی از پیش‌بینی‌ها روایت شد؛ آتزوری ۶۲ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت و در مقابل تنها ۶ شوت انگلیس، ۲۰ بار به سمت دروازه «جردن پیکفورد» اقدام به شوت‌زنی کرد! «سه‌شیر» در دیدار فینال تنها یک شوتِ در چهارچوب داشت که آن هم توسط «لوک شاو» تور دروازه لاجوردی‌پوشان را به لرزه درآورد. جز این شوت، انگلیس هیچ حرفی برای گفتن در این مسابقه نداشت! در واقع ایتالیا اجازه چنین کاری را به میزبانش نداد. مانچو کاری کرد تا گلادیاتورهایش در مقابل چشمان «تام کروز» ماموریتی غیرممکن را روی پرده ببرند، گلادیاتورهایی که به رکورد ۳۴ بازی بدون شکست رسیده‌اند و فقط یک بازی تا رسیدن به رکورد تاریخی اسپانیا فاصله دارند.

بونوچی که گل تساوی‌بخش تیم ملی ایتالیا را در جریان ۹۰ دقیقه مسابقه فینال به ثمر رساند، در خصوص اینکه چه چیزی آتزوری را به یک تیمِ «خاص» تبدیل کرده است گفت: «اعتقاد ما و رابطه‌ای که با یکدیگر بر قرار کرده‌ایم چیزی بود که ما را در زمره تیم‌های خاص قرار داد. ما ۵۰ روز است که در کنار هم هستیم و هنوز هم از بودن با یکدیگر خسته نشده‌ایم. حتی وقتی مرخصی داشتیم و برای دیدن خانواده‌هایمان می‌رفتیم نیز، با هم بودیم. همسرم یک بار به این نکته اشاره کرد و پرسید چرا بازیکنان حتی در زمان حضور خانواده‌ها هم مدام با همدیگر هستند؟ ما هرگز از هم خسته نشدیم. معمولاً زمانی که برای مدتی طولانی از خانه دور هستید می‌خواهید به خانه برگردید اما ما هرگز چنین حسی نداشتیم. ما می‌خواستیم ادامه داهیم و تا آخر با هم باشیم؛ تا همین لحظه.»

نویسنده: گابریل مارکوتی

مترجم: سپهر ستاری

۲۵۸ ۴۱