قمر زحل انسلادوس یکی از مکان های برتر منظومه شمسی برای رشد حیات است. این مکان دارای اقیانوس نمک جهانی است که گرمایش داخلی از نظر تئوری را در دمایی مناسب برای اکوسیستم دریایی بیگانه نگه می دارد.

امیرحسین فوقانی_ با این حال، تشخیص این زندگی چندان آسان نیست. ماه توسط پوسته ای از یخ محصور شده است که تخمین زده می شود در نازک ترین نقطه آن ۵ کیلومتر ضخامت داشته باشد و اقیانوس زیر آن ۱۰ کیلومتر عمق دارد. این یک چالش بزرگ به اندازه کافی در اینجا روی زمین خواهد بود، هرگز مهم نیست که یک قمر در نیم منظومه شمسی دورتر باشد.

بیشتر بخوانید:

تکذیب خبر قطع سراسری اینترنت برای کنکور/ وزارت ارتباطات: کیفیت ارتباط مردم را قربانی خواسته‌های غیرمنطقی نمی‌کنیم

چرا نیش مار خدنگ را نمی‌کشد؟ / نبرد نفس‌گیر با مامبای سیاه / عکس

اما ممکن است نیازی به تمام تلاش‌های حفاری در پوسته انسلادوس نباشد. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ما باید بتوانیم حیات در ماه یخی را در توده‌های آب شوری که از سطح آن فوران می‌کنند، تشخیص دهیم – حتی اگر آنقدر حیات در آن وجود نداشته باشد.

رجیس فریر، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه آریزونا، می‌گوید: واضح است که فرستادن رباتی که در شکاف‌های یخی می‌خزد و به عمق دریا می‌رود، آسان نیست.

تیم ما با شبیه‌سازی داده‌هایی که فضاپیمای آماده‌تر و پیشرفته‌تر در مدار فقط از ستون‌ها جمع‌آوری می‌کند، نشان داده است که این رویکرد برای تعیین مطمئن بودن یا نبودن حیات در اقیانوس انسلادوس بدون نیاز به کاوش کافی است.

انسلادوس با زمین بسیار متفاوت است. بعید است که با گاوها و پروانه ها خزیده باشد. اما در اعماق اقیانوس زمین، دور از نور حیات بخش خورشید، نوع متفاوتی از اکوسیستم پدیدار شد. زندگی در اطراف دریچه‌هایی در کف اقیانوس که گرما و مواد شیمیایی را به بیرون پرتاب می‌کنند، نه بر فتوسنتز، بلکه به مهار انرژی واکنش‌های شیمیایی متکی است.

آنچه از انسلادوس می دانیم نشان می دهد که اکوسیستم های مشابهی ممکن است در بستر دریا در کمین آن باشند. این سیاره هر ۳۲.۹ ساعت یک بار به دور زحل می‌چرخد و در مسیری بیضوی شکل می‌رود که درون ماه را خم می‌کند و گرمای کافی تولید می‌کند تا آب را به مایع هسته نزدیک کند.

این فقط یک نظریه نیست؛ در قطب جنوب، جایی که پوسته یخی نازک‌ترین است، توده‌های غول‌پیکر آب به ارتفاع صدها کیلومتر دیده شده‌اند که از زیر یخ فوران می‌کنند و آبی را به بیرون پرتاب می‌کنند که دانشمندان فکر می‌کنند به یخ‌های زحل کمک می‌کند.

هنگامی که کاوشگر زحل، کاسینی بیش از یک دهه پیش از میان این توده‌ها عبور کرد، چندین مولکول عجیب را شناسایی کرد – از جمله غلظت‌های بالای مجموعه‌ای مرتبط با دریچه‌های گرمابی زمین؛ متان و مقادیر کمتر دی هیدروژن و دی اکسید کربن. اینها را می توان به باستان های تولید کننده متان در اینجا روی زمین مرتبط کرد.

فریر گفت: در سیاره ما، دریچه‌های گرمابی با وجود تاریکی و فشار دیوانه‌کننده، مملو از حیات، بزرگ و کوچک است. ساده‌ترین موجودات زنده میکروب‌هایی به نام متانوژن هستند که حتی در غیاب نور خورشید به خود نیرو می‌دهند.

متانوژن ها دی هیدروژن و دی اکسید کربن را متابولیزه می کنند و متان را به عنوان یک محصول جانبی آزاد می کنند. فریر و همکارانش زیست توده متانوژنی را که اگر زیست توده در اطراف دریچه‌های گرمابی مانند آن‌هایی که در زمین یافت می‌شوند وجود داشته باشد، در انسلادوس مدل‌سازی کردند.

آنها سپس احتمال خروج سلول‌ها و سایر مولکول‌های بیولوژیکی را از طریق دریچه‌ها و اینکه احتمالاً چه مقدار از این مواد را پیدا می‌کنیم، مدل‌سازی کردند.

بیوسفر انسلادوس ممکن است بسیار پراکنده باشد. با این حال، مدل‌های ما نشان می‌دهند که برای تغذیه توده‌ها به اندازه کافی مولکول‌ها یا سلول‌های آلی که توسط ابزارهای روی فضاپیمای آینده برداشته می‌شوند، کارآمد است.

با مجهز شدن به فراوانی مورد انتظار از این ترکیبات، یک فضاپیمای در حال چرخش ممکن است قادر به شناسایی آنها باشد.

منبع: ساینس‌آلرت

۲۲۷۲۲۷